Heerlijk vind ik het, de dag rustig en alleen te starten. Met een kop thee en een online nieuwspagina erbij. Dat laatste, het nieuws, is overigens niet altijd bevorderlijk voor mijn stemming of voor een rustige start van de dag.
Soms brengt het mijn hoofd op hol, met name als er nieuws is over een onderwerp dat mij raakt. Soms zet ik dan bewust de tablet uit en lees ik niet verder, om mijn rustige start van deze dag niet te verpesten. Terwijl ik eigenlijk best weet dat het nieuws geen afspiegeling is van wat er in de wereld om ons heen gebeurd. Nieuws is altijd iets bijzonders, een incident. Anders heeft het geen nieuwswaarde. Rationeel gezien weet ik dat dus wel, maar op het moment zelf bestaat het risico om me even mee te laten slepen door mijn emoties. Of wint mijn nieuwsgierigheid het en lees ik toch door. Zo ging het bijvoorbeeld ook met het artikel over ‘de kletskassa’ dat onlangs verscheen.
Diverse media besteedde aandacht aan het fenomeen dat er speciale kletskassa’s geopend worden, om eenzaamheid tegen te gaan. Mijn gedachten worden direct van links naar rechts geslingerd door enkel al deze informatie uit de kop van het artikel. Dat het erg is dat dit ‘nodig’ is. Dat er gedacht wordt dat dit mensen helpt in de strijd tegen eenzaamheid. Dat het mooi is dat dit door een ondernemer opgepakt wordt. Maar bovenal vraag ik me af wanneer we in Nederland zo gehaast zijn gaan leven dat we bij een ‘gewone’ kassa niet meer zomaar een praatje kunnen of durven maken. Omdat er dan het risico lopen op zuchtende of mopperende klanten achter ons, omdat ze wellicht 2 minuten langer moeten wachten. Ook bedenk ik me dat het onder het personeel wel bekvechten zal worden wie er achter de kletskassa mag plaatsnemen. Immers, je werk wordt er zoveel leuker van als je een praatje kunt maken met de mensen aan je kassa, in plaats van enkel ‘Spaart u ook zegeltjes? Pinnen? Enfin, dat vind ik dan hè.
Gelukkig kan ik in mijn werk, thuis achter de kassa, mijn ei – of beter gezegd mijn praatje- prima kwijt. Juist bij ons in de boerderijwinkel, en volgens mij bij al onze collega’s ook, maken we hier tijd voor. We praten letterlijk en figuurlijk over koetjes en kalfjes. Maar ook over het weer, over economische ontwikkelingen, over ziekte en dankbaarheid in ons leven en over nog veel meer. De reden dat wij een winkel bij de boerderij hebben is juist (ook) vanwege de verbinding met u als consument. Weten wat er leeft, maar zeker ook vertellen wat wij als boer doen. Wat 99% van de boeren doet. Niet de incidenten die u in het nieuws leest en waarop dan wellicht, in alle emotie, een mening gevormd wordt en waarop keuzes gemaakt worden. Maar het gewone verhaal van de gewone boer, zoals u ook elke week in de column kunt lezen. Wat leest u liever, het gewone verhaal of sensationele nieuws?
Elvira
Boer en Beef
