Ik was een jaar of 14 toen ik mijn eerste brommer kreeg van een kameraad van mijn vader. Ik was toen al een aantal maand aan het prutsen met de oude brommer van mijn tante, maar verder dan een vonk maar geen knal was ik niet gekomen. Dus toen ik opeens eigenaar was van een heuse mobylette was ik de koning te rijk.

Het gevoel van vrijheid dat dat gaf. Het spel tussen je gewicht en twee wielen in de bocht. Leg je er te veel gewicht in dan neem je de bocht te krap, te weinig en je vliegt uit de bocht. Met de bek op het stuur gaat ie 2 kilometer per uur harder.

Heerlijk, over het koepad scheuren. En uiteraard, als mijn ouders er niet waren, ook over de weg. En naderhand weer op de kop krijgen natuurlijk, want er waren buren die dit weer netjes aan mijn ouders vertelden.

Daarnaast de wetenschap dat je op de brommer prikkeldraad pas 0,3 seconden voordat je het raakt ziet. Dat staat me nog goed bij. En dat je in die 0,3 seconden nog tijd hebt om te denken: donders, dat gaat pijn doen. Maar schijnbaar geen tijd meer hebt om te remmen.

Gelukkig hebben we nu geen prikkeldraad meer maar gladde draad. Zowel voor koe als boer veel veiliger.

Wellicht denk je nu dat ik midden in de midlife crisis zit. Maar ik heb vorig jaar mijn motor rijbewijs gehaald. Ikzelf wijt het meer aan corona. Ik had heel erg de behoefte om van het erf af te komen en met het nemen van rijles had ik lekker elke week een leuk uitje.

Nu met het voorjaar in aantocht is het ook weer tijd om mollen te vangen. Niet mijn favoriete werk dus om het wat aantrekkelijker te maken heb ik een mini motor gekocht. 125 cc dus eigenlijk meer een opgevoerde brommer. Noppenbandjes eronder voor op het grasland, maar wel met kenteken dus ook nog eens legaal als ik de weg opga.

Het voelt echt net als vroeger. En met de bek op het stuur gaat ie weer 2 kilometer per uur harder!

Hans Brinke