Ik heb heel veel emotie, niet dat ik niet denken kán, maar mijn lichaam, met name mijn mond, is meestal sneller dan mijn hersenen. Dat is wel eens lastig, vooral voor mijn omgeving, maar is ook heel mooi soms. Mensen weten meteen waar ze aan toe zijn aangezien mijn reactie over het algemeen toch duidelijk aangeeft hoe ik erover denk.
Afgelopen jaar had ik heel veel last van mijn emoties. Misschien begon het al wel een aantal jaren geleden. Mijn beste kameraad zei toen tegen me: 'Als iedereen zo met zijn dieren om zou gaan als jij zou ik gewoon nog vlees eten.'
Ik wist toen wel dat hij een heel groot compliment probeerde te maken, maar eigenlijk zei hij op dat moment: ik vertrouw boeren niet. Ik heb er niet zoveel op gezegd, de opmerking is echter wel blijven hangen.
Het laatste jaar kreeg ik steeds meer het gevoel dat we als veehouderij een hoek in gedrukt werden. Alsof het niet goed is om van dieren te houden en dieren te houden. Als je maar vaak genoeg hoort dat wat je doet niet goed is ga je het namelijk zelf ook een beetje geloven. Ik begon dus waarachtig een beetje minder trots te worden op wat ik deed. En dat doet pijn. Op een rare manier heeft de bezetting van het varkensbedrijf in Boxtel mij hierin juist heel erg geholpen. Wat in Boxtel gebeurde klopte van geen kant, maar ik dacht wel ineens waarom trek ik mij iets aan van mensen die zelf dieren een dag lang in de stress laten zitten. En waarom ben ik opeens niet meer zo trots op mijn beroep.
Als ik naar de legpluimveehouderij kijk, dan kan ik echt heel erg trots zijn wat we de afgelopen twintig jaar met dierwelzijn vooruit zijn gegaan. En als ik naar mijn koeien kijk.... Dat zijn de koeien die uiteindelijk nazaten zijn van de koeien van mijn opa's opa's opa en dan weet ik zeker dat ze er stukken florissanter bijlopen dan toen. Ik ben samen met mijn collega's onderdeel van een hele mooie kringloop, die voedselproductie heet. Waarbij mijn dieren dierlijke eiwitten leveren die essentieel zijn voor de mens. Maar ook mest dat weer nodig is om planten te laten groeien. En hier ben ik niet gewoon trots op, maar super trots!
Hans Brinke
