'Nouja zeg! Toen heeft hij het brood dus gewoon voor de deur gezet?' Vraagt mn vriendin over de telefoon.
'Ja, zo gaat dat hier, mooi hè.' hoor ik mezelf tegen haar zeggen.
Ik vertelde haar over de bakker die op vrijdag altijd brood aan huis komt brengen, dus ook die keer dat we niet thuis waren en ik niet afgezegd had.
'En weet je wat het mooie is' vervolg ik mij verhaal. 'De buurman wist dat we voorlopig niet thuis kwamen en heeft het voor me binnen gezet'.
Toen we een kleine 3jaar geleden hier kwamen wonen was het fenomeen naboarschap mij onbekend. Inmiddels niet meer. Ik denk terug aan afgelopen tijd.
Onlangs reed mijn man met een veewagen vol pinken (jonge koeien) weg van huis en kreeg hij nog in de straat een klapband. Diverse buren hadden het opgemerkt. Zowel mijn man als ik werden gebeld of we het door hadden. Vanuit diverse kanten werd hulp aangeboden en samen met een buurman was de band snel verwisseld. Fijn zo'n buur!
Dat naboarschap verder gaat dan de eigen buren ontdekte ik afgelopen week ook wederom. Een buur van zo'n 2 kilometer verderop belde me s avonds op. 'Ja moi, dat land daar en daar is dat van jullie? Ik zag daar een paar koeien lopen in het hoge gras, dat kan vast niet de bedoeling zijn, het lijkt wel hooiland'
Als ik dit aan mijn vriendin zou vertellen zou ze waarschijnlijk uitroepen: 'waar bemoeit hij zich mee'. Of ze zou vragen 'hoe weet hij nou dat dat jullie koeien zijn en jullie land is'?
Elkaar helpen, zorgen voor elkaar, dat gebeurd eigenlijk overal wel. Maar toch voelt het hier voor mij anders.
Ik schrik op uit mn gedachten doordat mijn zoon roept 'Mam, heb je een lege eierdoos voor me? Mijn kippen hebben zo veel eieren gelegd, ik breng er wat bij de buurman'. Ik lach en geef hem een eierdoos. Bij hem zit het wel goed met dat naboarschap.
Elvira van Manen
