Facebook

Volg ons

Drie keer raden waar deze column over gaat…… Inderdaad, koeien op de hobbel.


Meestal ga ik tussen negen en tien uur ’s avonds even bij de koeien kijken. Nog even de kalfjes voeren, voer bij de koeien aanschuiven, nog eventueel een laatste koe in de melkrobot zetten. (Mijn koeien mogen 24/7 zelf kiezen wanneer ze gemolken worden, tenzij het te lang duurt, dan help ik ze even de weg wijzen.) Nog even bij de kippen luisteren of alles goed gaat. Verder doe ik eventueel nog andere kleine klusjes. Ik vind dat na acht uur 's avonds alles hobby is, dus meestal neem ik ruim de tijd en geniet ik van de dieren om me heen.
Zo niet deze keer, het was al half elf toen ik naar buiten ging. Yvon Jaspers was op tv, en dat moet je als boer natuurlijk zien. Daarna uiteraard nog even nagepraat met mijn vrouw over dat inderdaad niet alles op een boerderij een roze wolk is. Maar ja dat zijn kinderen ook niet en uiteindelijk is dat ook gewoon geweldig.
Buiten aangekomen hoor ik wat koeien een beetje onrustig loeien. Ik denk ****, dat zijn die van mij. In de schemering naar de weide, en ja hoor, er zijn er vier die onder een stroomdraad door zijn gegaan en zichzelf nu in een afgesloten stuk hebben gemanoeuvreerd. Tot mijn spijt zit daar Nella bij, dat is een heel zenuwachtig dier. Met dat ik in de weide stap sprinten de vier naar achteren. Ik erachteraan, koeien weer naar voren, maar hier zien ze niet dat het inrit nu open is en dat ze uit de wei naar de stal kunnen. Dus koeien weer naar achteren. Dit herhaald zich drie keer (elke keer naar achteren lopen is 400 meter heen en 400 terug) totdat Nella denkt: ie kunt mien wat, en  dwars door alle draden rent. Om vervolgens achtereenvolgens door vier verschillende weilanden en door sloten richting stal te rennen. Met in haar kielzog natuurlijk de andere drie. Daar aangekomen was het inrit vanuit die weide naar de stal ook dicht. Dus toen ik eenmaal bij dit inrit was, met  zweet op de rug en het voorhoofd, begon het ritueel opnieuw, koeien naar achteren, maar ik ditmaal er niet achteraan. Ik heb het inrit losgemaakt, zodat de koeien naar de stal konden. En ben hierna maar eens het voer gaan aanschuiven. Dat leek me beter dan die dieren nogmaals te achtervolgen. En warempel, een kwartiertje later kwam Nella als eerste binnen, met achter haar de andere drie. Gelukkig heb ik geen prikkeldraad meer, maar alleen gladde draad, dus de dieren hebben zich niet bezeerd. Eind goed al goed, kan ik toch met een gerust hart naar bed.

Groeten en kallum an, Hans Brinke, Orvelte.



© 2019 MelkNatuurlijk