Het is 1 januari. Net voordat de zon opkomt, alhoewel het al wel een beetje licht is. Dichte mist zorgt ervoor dat het er eigenlijk uitziet als vorig jaar. Alles is namelijk gesloten. Nadat ik het voer bij de koeien aangeschoven heb en de kalfjes gevoerd, doe ik mijn eerste rondje van dit jaar bij de kippen. In de verte hoor ik dat mijn buurman ondertussen de voerwagen laadt voor zijn koeien.

Bij de kippen zit veel energie. Ze zijn bezig het eerste eitje van het jaar te leggen en dat gaat over het algemeen met veel kabaal. Ik stel me altijd voor dat ze over elkaar heen willen schreeuwen wie het grootste eitje heeft. Het blijven pubers hè. Na een half uurtje vol energie ben ik klaar en toe aan wat rust.

Ik leefde erg toe naar oud en nieuw. Vooral dat 2020 afgelopen zou zijn, daar had ik écht zin in. Ook al heb ik wel door dat er niets verandert in één dag.

Daar loop ik dan, door de dichte mist terwijl de zon toch echt hard probeert erdoor te komen. Het is toch wel typerend vind ik, het blijft de eerste uren van het nieuwe jaar echt héél gesloten. Ik hoopte stiekem toch dat het leven zich in 2021 weer wat zou openen. Misschien moet ik er maar gewoon aan wennen.

Laat in de middag doe ik mijn laatste rondje bij de kippen, als ik binnen kom voelt het altijd als een warm bad. Ze zijn lekker aan het stofbaden en heel relaxed met elkaar aan het teuten. Dat is heerlijk, dat kabbelende geluid van de gesprekjes die de kippen hebben. Je merkt gewoon dat de kippen aan het genieten zijn. Dit zijn ook de momenten om er zelf van te genieten.

Ik weet dat het te laat is om iedereen een enorm fijn nieuw jaar te wensen. En toch ga ik dat doen, iedereen een héél fijn jaar gewenst! Hopelijk kunnen we met zijn allen net zo gaan genieten als mijn kippen. Alhoewel ik, in plaats van een stofbad, toch een warm bad met water aanbeveel.

Hans Brinke